મીસીસ બાવીસી દાદર પરથી નીચે આવ્યાં. બે-ત્રણ પ્રોફેસર પણ તેમની પાછળ ઉતર્યા અને પટાવાળો મનસુખ મૅડમની બ્રીફકેસ લઈને આગળ ગાડી પાસે પહોંચી ગયો હતો. ગાડી પોર્ચ પાસે આવીને ઉભી હતી.. ડ્રાયવર ગાડી પાસે જ મૅડમની રાહ જોઇને ઉભો હતો..
ડૉક્ટર મિસીસ શશિકલા બાવીસી હજુ છ મહિના પહેલાં આ કૉલેજમાં ટ્રાન્સ્ફર થઈને આવ્યાં છે.અંગ્રેજી લિટરેચરમાં તેમણે પી.એચ.ડી કર્યું છે.. ધારદાર બુદ્ધિપ્રતિભા, સ્પષ્ટવક્તા અને શિસ્તનાં આગ્રહી, કામ કરવાનો જબ્બર જુસ્સો અને સબોરડીનેટ્સ પાસેથી કામ કરાવવાની તેમની આવડત અને ત્રેવડ બંને ગજબ.. પ્રભાવ એવો કે કૉલેજનાં રાઉન્ડમાં નીકળે એટલે આખું કૅમ્પસ ખાલી થઇ જાય.. અધ્યાપક કે વિદ્યાર્થીઓ કોઈ આડુંઅવળું ફરતું ના દેખાય.. આ હતું એમના વ્યક્તિત્વનું એક પાસું. એમનાં વ્યક્તિત્વનું બીજું પાસું પણ એવું જ મજબૂત... બિલકુલ ઓછું બોલવું, ધીમા અવાજે બોલવું, અવાજની ટોનલ ક્વોલીટી સહેજ હસ્કી પણ બેમિસાલ અને અત્યંત પ્રભાવક, ખુબ શાંત, સૌમ્ય, જાજરમાન અને કેરેષ્મેટિક વ્યક્તિત્વ, મધ્યમસરનો બાંધો..પ્રમાણસરની હાઈટ, ઊજળો વાન અને કોઈની પણ દ્રષ્ટી એમના ચહેરા પરથી હટવાનું નામ ના લે એવા ફીચર્સ. મિસીસ શશિકલાની ડ્રેસસેન્સ પણ કાબીલેદાદ છે.. હમેશા તેઓ ડ્રાય કરેલી સિલ્કની સાડી અથવા કલકત્તી કોટન કે પછી અવરગંડી પ્રકારની સાડી પહેરતાં, ભાગ્યેજ તેઓ સિન્થેટિક કપડાં પહેરતાં અને સાડી-બ્લાઉઝનું પરફેક્ટ કે કૉન્ટ્રાસ્ટ મૅચિંગ હોય..ખુબ ઓછી જૂલરી પહેરતાં. પરફેક્ટલી ટ્રીમ કરેલા બોબ્ડસ્ટાઈલનાં સ્ટેપ્સમાં કપાયેલા અને લાઈટ કર્લ કરેલા વાળ...કપાળમાં એક નાની બિંદી અને સહેજ પિન્કીશ ટોનનાં રીમલેસ ગ્લાસીસ પહેરતાં... હા તેઓ ચોક્કસ તેમના દેખાવ અને વ્યક્તિત્વ બાબતમાં ખુબ સભાન છે.
શહેરનાં પશ્ચિમ કિનારે આવેલી આ કૉલેજ, અંગ્રેજ શાસન વેળા કોઈક અંગ્રેજ અમલદારે શરુ કરાવેલી અને આખા રાજ્યમાં તેની ખુબ પ્રતિષ્ઠા હતી.. શહેરમાં એ વેળા જે બે-ત્રણ કૉલેજો હતી એમાંની આ શ્રેષ્ઠ કૉલેજ હતી.. ખુબ વિશાળ કેમ્પસમાં પથરાયેલી હતી અને તેની બાંધણી પણ અંગ્રેજી કોઠી પ્રકારની હતી..
મિસીસ બાવીસીનું જાજરમાન અને ઠસ્સાદાર વ્યક્તિત્વ અને ભવ્ય એવી આ પ્રાચીન ઢબની બાંધણીવાળી ઇમારત જોઇને કોઈ એવું ચોક્કસ અનુમાન કરેજ કે તેઓ પણ કોઈ રાજઘરાણાની સ્ત્રી હશે....
કૉલેજમાં આજે અગત્યની મીટિંગ હતી એટલે તેઓ મોડા સુધી રોકાયેલા.. મીટિંગ પૂરી થઇ.. ઘણાબધાં નીકળી ગયાં અને થોડાં લોકો રોકાયેલા, જેઓ હવે મૅડમ સાથે નીકળ્યા.. આમાનાં કેટલાક પ્રોફેસરને તેમના માટે આદર હતો તો કેટલાક તેમની અદબ જાળવવા રોકાયેલા તો કેટલાક વળી મૅડમની કૃપાદ્રષ્ટિ પામવાની ખેવનાવાળા પણ હતા. મૅડમ આગળ ચાલતાં હતાં અને બાકીના બધા એમની પાછળ ચાલતા હતા.
છેલ્લા એકાદ બે વર્ષમાં કૉલેજનું વાતાવરણ ઘણું બગડી ગયું હતું.. કૉલેજને તેની આગવી પ્રતિષ્ઠાને અનુરૂપ ચલાવવામાં અગાઉના આચાર્ય નિષ્ફળ ગયા અને તેથીજ મિસીસ બાવીસીને તાત્કાલિક અસરથી રાતોરાત બદલીને અહીં લાવવામાં આવેલાં.. ગવર્ન્મેન્ટ કૉલેજ હોવાથી એમાં ટ્રાન્સ્ફર થાય એ તો સ્વાભાવિક ગણાય અને એ જ રાહે એમની ટ્રાન્સ્ફર થઇ અને તેઓ અહીં આવી ગયાં.. હા... કૉલેજને એનાં મૂળ રેપ્યુટેશનમાં લાવતા એમને છ એક મહિના જેટલો સમય લાગ્યો પરંતુ બધાંજ દૂષણ અને તમામ અસામાજિકોનો સફાયો થઇ ગયો.. હવે આજે કૉલેજની એજ પૂર્વપ્રતિષ્ઠા પાછી આવી ગઈ..
રોજ સાંજે મોડે સુધી તેઓ કૉલેજમાં રોકાતાં અને વળી આમ પણ એમનો પરિવાર અહીં નથી. કૉલેજ તરફથી એમને સુંદર ક્વાર્ટર રહેવા માટે આપવામાં આવ્યું છે.. એમણે એમનાં આગવા અંદાજમાં અને એમનાં ટેસ્ટ અને જરૂરિયાત પ્રમાણે ક્વાર્ટરને સજાવ્યું છે.. રોજ રાત્રે વોકિંગ માટે નીકળે અને બે-ત્રણ માઈલ જેટલું ચાલીને પાછા આવે..મોડીરાત સુધી વાંચતાં હોય અને એમ કરતાં ક્યારે ઉંઘ આવી જાય એની ખબર જ ના રહે..
લગભગ સાંજ પડવા આવી છે...દિવસ આથમી ચૂક્યો છે, મેડમ ઑફિસમાંથી નીકળીને તેમની સરકારી ગાડી તરફ પ્રયાણ કરી રહ્યાં છે.. હમેશા છૂટવાના સમયે ડ્રાયવર ગાડીને પાર્કિંગ લોટમાંથી પોર્ચમાં લાવીને ઉભી કરી દે..અને પછી મૅડમ ઑફિસમાંથી આવીને સીધા ગાડીમાં બેસી જાય. આજે પણ એમ બન્યું.. દૂરથી ડ્રાયવરે મૅડમને આવતાં જોયા એટલે તે દરવાજો ખોલીને ઉભો રહી ગયો..મૅડમ કારમાં બેઠાં અને દરવાજો બંધ કરતાં કરતાં કહ્યું : “ ઓ.કે. જેન્ટલમેન, ગુડનાઇટ એન્ડ ટેક કેર.. વી શેલ મીટ ટુ મોરો ધેન....!!”
“યસ મે’મ..ગુડ નાઇટ” એક સાથે ત્રણ-ચાર જણાનો અવાજ આવ્યો...
કારનો દરવાજો બંધ થયો..અને કાર ધીરે ધીરે ચાલવા માંડી..અને એ સાથે એમણે ડ્રાયવરને કાર રોકવાની સૂચના આપી.. કાર અચાનક રોકાતા તરત એમને મૂકવા આવેલા બે-ત્રણ અધ્યાપક દોડતા કાર પાસે આવી પહોંચ્યા..
મેડમની નજર એમના બિલ્ડીંગથી દૂર પ્લે-ગ્રાઉન્ડ પાસે એક ઝાડ નીચે બેઠેલા યંગ કપલ, તરફ ગઈ અને એટલેજ એમણે ગાડી રોકાવી.
“અરે આટલી મોડી સાંજે આ લોકો કૉલેજ કેમ્પસમાં શું કરે છે..?” ક્યાં છે સિક્યુરિટી ગાર્ડ..? જલદી લઈ આવો એ બંને જણને અહીં..” એટલું બોલતાં બોલતાં તેઓ કારમાંથી બહાર આવી ગયા..એકદમ ધૂઆંપૂઆં થઇ ગયા..અધ્યાપકો પણ વિચારવા લાગ્યા કે મૅડમ આવું કેમ કરે છે..? કૉલેજ કેમ્પસમાં તો આ બધું બનતું જ હોય.. સિક્યુરિટી નો જવાન એ બન્નેને ત્યાં લઈ આવ્યો.. આમતો એ લોકો ખાસ્સા દૂર બેઠા હતા એટલે આવતા થોડી વાર પણ લાગી ..પણ તેમ છતાં ત્યાં સુધી મૅડમ બિલકુલ મૌન ઉભા રહ્યાં હતા અને જાણે કોઈક વિચારોમાં ખોવાઈ ગયાં..
“ મૅડમ આ લોકો આવી ગયા..”
“હં..હા...હા..શું કરો છો અહીં આટલા મોડા ..આટલી સાંજે..?” ગુસ્સામાં એકદમ લાલચોળ થઇ ગયેલાં.
“કઈંજ નહિ અમે તો બેઠા હતા મૅડમ !“
એક પ્રોફેસરને એમણે કશીક સૂચના આપી અને પાછા કારમાં બેસીને રવાના થયાં.. ડ્રાયવરને ઘડીએ ઘડીએ ઝડપથી ચલાવવાની સુચના આપ્યા કરતાં હતાં. અચાનક એમનું વર્તન સાવજ બદલાઈ ગયું. રેસ્ટલેસ થઇ ગયાં એકદમ.. ડ્રાયવર પણ એટલું તો સમજી જ શક્યો કે પેલા બે જણાને જોયાં પછી મૅડમનું વર્તન બદલાઈ ગયું હતું.. અપસેટ થઇ ગયા હતાં એકદમ અને કશાક ઉંડા વિચારોમાં ખોવાઈ ગયા હતાં અને એટલે તો એમને ઘર આવ્યું તો પણ ખબર જ ના રહી..એમના મનનો કબજો કોઈક અતીતની ઘટનાએ જાણે લઈ લીધો હતો...!!
મિસીસ બાવીસી શાંત પ્રકૃતિનાં પ્રૌઢા અને પ્રગલ્ભ વ્યક્તિત્વ... કોણ જાણે કેમ આટલાં બધાં વિવશ થઇ ગયાં..!!
ઘરે જઈને ક્યાંય સુધી બહાર વરંડામાં આરામ ખુરશીમાં બેસી રહ્યાં..અને એમજ ક્યારે આંખ મળી ગઈ એની ખબર ના રહી..અને બસ જાગૃત અવસ્થામાં ચાલતા વિચારો અત્યારે અજાગૃતીમાં પણ એક ગમતીલો અહેસાસ બનીને જાણે ઉમટી આવ્યો.. આંખનાં ખૂણા ક્યારેક ભીનાશ અનુભવતાં, એક અવાજ પોકારતો હતો...બે હાથ પહોળા થઈને જાણે એમનાં તરફ આવી રહ્યાં હતાં..એક ખૂબ અનુભવેલા અહેસાસનું પુનરાવર્તન થતું લાગ્યું.. એજ અનુભૂતિ... હૃદયનાં એજ આવેગ.. રૂવાંડાનું ઉભા થઇ જવું.... એક ખોળામાં એમનું માથું અને કપાળ પરના વાળમાં પરોવાયેલી આંગળીઓનો હલકો સ્પર્શ અને ધીમે ધીમે બે હથેળીઓ વચ્ચે પકડાયેલો ચહેરો અને એનાં પર ચુંબનનો વરસાદ...અને એનાથી થતી ગૂંગળામણથી ચહેરો છોડાવવા થતી મથામણ અને છટપટાહટ અને એ સાથે મોમાંથી નીકળી આવેલી ચીસ...
“ છો..છો..છોડ વિદિશ મને પ્લીઝ...! શું કરે છે આ ? જો..જો..આ મારો આખો ચહેરો..કેવો..? આરામખુરશીમાં છટપટાવા માંડ્યાં મિસીસ શશિકલા બાવીસી..!!!
એ સાથે ઝબકીને જાગી ગયાં..અને એક ક્ષણ એમને ખ્યાલ જ ના આવ્યો કે એ ક્યાં છે..?? ચારેબાજુ નજર ફેરવી લીધી કે કોઈ જોતું તો નથીને...! પણ એટલું સારું હતું કે ત્યાં કોઈ હતું નહીં.
પચાસ-બાવન વર્ષની આ સ્ત્રીમાં જાણે કોઈક નવયૌવનાનો પ્રવેશ થઈ ગયો હતો.. અત્યારેજ જાણે આ ઘટના બની હોય એવું ફિલ કરવાં લાગ્યાં.. તોડીવાર એમજ બેસી રહ્યા અને પછી ધીરેથી ઉભા થયાં, વોશબેઝીન પાસે જઈ અને સામેના મિરરમાં ચહેરો જોયો.. ચાંલ્લો કપાળમાં એની મૂળ જગ્યાએથી સહેજ ખસી ગયો હતો.. એ તો જોકે એમની જ હથેળીમાં એમણે એમનો ચહેરો પકડ્યો ત્યારે એમ થયેલું..!
અરીસામાં પોતાનું પ્રતિબિંબ જોતાં જ ૩૦-૩૨ વર્ષની મુગ્ધ યુવાન શશિકલાનો ચહેરો મિરરમાં દેખાયો અને એના શરીરને વીંટળાયેલા બે હાથ..
“રહેવા દેને વિદિશ તું મને બહુ પજવે છે..પ્લીઝ છોડ મને “
“ શશી.. તારી પાસેથી દૂર જવાનું મન જ નથી થતું....તારા બદનની મહેક મને દૂર જવા જ નથી દેતી..”
અચાનક શશિકલા તંદ્રાવસ્થામાંથી જાગૃતિમાં આવ્યા..!!
“ ઓહ માય ગોડ..! આ શું થાય છે મને હેં..? હું તો કાંઈ નાની કીકલી છું..? કેમ આવું થયું અચાનક..? આટલાં બધાં વર્ષો પછી એ કેમ આમ સામે આવ્યો..? એક નિસાસો નીકળી ગયો અને ઉંડો શ્વાસ લીધો અને સ્વગત બોલવા માંડ્યા..."હા..! એ મારા જીવનનો એક બહુ ગમતો હિસ્સો છે, હતો... હા..હા...હતો..કેમ.??? હા..છે જ વળી!
આજે જે રીતે એ ભૂતકાળનો ભોરિંગ, સમયનો રાફડો ફાડીને બહાર ધસી આવ્યો એનો અર્થ જ એ ને કે, એ હજુ પણ મનમાં એનું અસ્તિત્વ જાળવીને બેઠો છે.. કોઈ પણ કારણ વગર આંતરમનના એ ખંડનાં ચુસ્ત ભીંસાયેલા કમાડનું ઓચિંતું ખૂલી જવું, એની પાછળ કોઈ કારણ હશે..?? એની સાથે થયેલા મેળાપની ઘટના અને એનાથી વિખૂટાં પડી જવાની દુર્ઘટના એ અમારી નીયતીજ ને વળી..? નહીં તો ક્યાં કશુંય અયોગ્ય હતું એ સંબંધમાં.?? જાતજાતનાં વિચારો અને કેટકેટલાં પ્રશ્નો એકસામટા ઉમટી આવ્યા...!!
પણ એ સમજાતું ન હતું કે આટલાં બધાં વર્ષો પછી એવું તે શું થયું કે ભુતકાળે વર્તમાનનો કબજો લઈ લીધો..??? તેઓ કેટલાં બધાં વર્ષોથી કૉલેજમાં અધ્યાપન અને પ્રિન્સિપાલની જવાબદારી નિભાવી રહ્યા છે.. કૉલેજ કેમ્પસમાં છોકરા-છોકરીઓને આમ એકાંતમાં સાથે બેઠેલા અને પોતાની મસ્તીમાં મસ્ત હોય એવાં તો અનેક પ્રસંગો એમણે જોયાં છે અને આજે સાંજે કૉલેજ કેમ્પસમાં બે જણને સાથે બેઠેલાં જોવા મળ્યાં એમાં ક્યાં કશું નવું કે અજુગતું હતું....? તો પછી આજે કેમ એ ઘટના મિસીસ શશિકલાનાં મનોમસ્તિષ્ક પર સવાર થઇ ગઈ..!!
આ બધા પ્રશ્નોમાંથી માંડ માંડ છૂટકારો મળ્યો... બાથરૂમમાં જઈને હોટ વોટરમાં કોલન એડ કરીને શાવર લીધો.. આખો રૂમ કોલનની ખુશ્બુથી ભરાઈ ગયો..અને એમને પણ શરીરમાં સ્ફૂર્તિ આવી..તાજગી મહેસુસ થવા લાગી.જમ્યા અને નિત્યક્રમ મુજબ વાંચવા બેસતા હતા ને જ ફોન ની રીંગ વાગી..
“હેલ્લો..!”
“હેલો શશી..કેમ છે તું ?
“મજામાં..તમે કેમ છો માનવ..?”
“આર યુ શ્યોર... તું મજામાં છે..?કેમ અવાજ ઢીલો છે ? કાંઈ થયું છે ..? તબિયત તો ઠીક છે ને ? કૉલેજમાં કાંઈ પ્રૉબ્લેમ તો નથીને ?”
“ના માનવ એવું કશું નથી.. તમે સવાલો બહુ જ પૂછો છો..તમે ચિંતા નહિ કરો.....માનવ, પ્લીઝ ..ડોન્ટ વરી..”
“ઓ.કે... ધેટ્સ વેરી ગૂડ..શશી સાંભળ...! જો હું કાલે સાંજે ત્યાં આવુ છું, મારે થોડું કામ છે એટલે એકાદ દિવસ રોકાઈને પાછો આવી જઈશ ....”
“છોકરાઓ...?”
“એ લોકો અહિં રહેશે...જો સિદ્ધાંતને આવવું હશે તો લઈ આવીશ.. હું પૂછી જોઇશ”
‘સારું થયું તમે આવો છો, આમ પણ આઈ નીડ યુ હિયર ધીસ ટાઈમ...” બોલતા તો આમ બોલાઈ ગયું પણ એ શબ્દોનો ખટકો તો જરૂર લાગ્યો..
અહીં ટ્રાન્સ્ફર થઇ એટલે એમને એકલાં રહેવું પડતું હતું...એમનો પરિવાર અમદાવાદમાં સેટલ્ડ છે...એમના હસબન્ડ ઇન્ડસ્ટ્રીયાલીસ્ટ છે.. નાનો દીકરો સિધ્ધાંત તેમની સાથે બિઝનેસમાં છે.. મોટી દીકરી સ્વર્ણિમ મેડીસીનમાં પોસ્ટ ગ્રેડ્યુએશન કરે છે અને હોસ્ટેલમાં રહે છે..આમ આખો પરિવાર વેરણછેરણ હતો..
ક્યાંય સુધી ફોન પાસે બેસી રહ્યાં, આજે કશું સુજતું નથી...સૂનમૂન બેઠાં હતાં અને બસ વિચારોની ઘટમાળ ચાલ્યા કરી..બહુવારે એમાંથી બહાર આવ્યાં અને રૂમમાં આંટો મારીને પાછા આવીને બેડ પર બેસી ગયાં..અને વિચારવા લાગ્યા કે આજે શું થઇ ગયું છે મને...? વિદીશ સાથેનો સંબંધ અનાયાસ કેમ માનસપટ પર તરી આવ્યો અને આટલા વર્ષે તાજો થયો....?? આજે જે ઘટનાઓ મનમાં ઉપસી આવી એ બધીજ ઘટનાઓ જાણે હમણાં બની હોય એમ લાગતું હતું.. વિચારોમાં ને વિચારોમાં ક્યારે આંખ લાગી ગઈ તેની ખબર ના રહી. મોડી રાત્રે જ્યારે ઝબકીને જાગ્યાં ત્યારે રૂમની લાઈટ ચાલુ હતી.. ઊઠ્યા,બાથરૂમ જઈ આવ્યાં અને પાણી પીને પાછા આડા પડ્યા...જોકે ઊંઘ ઉડી ગઈ..જાગતાં પડી રહ્યાં ક્યાંય સુધી. વિદિશ, આજે નજર સામેથી હટતો જ નથી.. અનાયાસ એમનાં મોંએથી જોરથી વિદિશના નામની ચીસ પડી ગઈ અને સ્વગત બોલવા માંડ્યાં
“વિદિશ મેં તને અન્યાય કર્યો છે.. હું કબુલ કરું છું કે મેં તારા કોઈ પણ દોષ વગર તને દુઃખી કર્યો છે.. તું તો ..તું..તો મને બહુ પ્રેમ કરતો હતો..પણ શું કરતી હું વિદિશ ? હું બેવડું જીવતી હતી..ના તો હું તને છોડી શકતી હતી કે ના તો હું માનવને પામી શકતી હતી.. એ સાચું હતું કે તું મારા જીવનમાં પહેલો આવ્યો હતો અને આપણે બેસુમાર પ્રેમ કરતા હતાં એકબીજાને અને આપણી વચ્ચેનો સંબંધ....” આટલું બોલતાં તો એમનાં ગળે ડૂમો આવી ગયો..ક્યાંય સુધી બોલી ના શક્યાં.. પાછો એક ઊંડો શ્વાસ લઈને ધીમેધીમે બોલવા માંડ્યાં..” હા...વિ..! ” ક્યારેક શશિકલા એને ફક્ત વિ કહીને જ બોલાવતાં..આજે અનાયાસ એ સંબોધન પણ થઇ આવ્યું.. “ વિ, આપણા સંબંધને કોઈ સામાજિક માન્યતા ન હતી..પણ આપણેતો ક્યાં એવી કોઈ માન્યતાની જરૂર પણ હતી..હેં..??”
આટલી રાત્રે એકલાંએકલાં બોલવું અને આમથી તેમ રૂમમાં આંટા મારવા... સાવ બાલીશ વર્તન લાગતું હતું....આ એક મેચ્યોર્ડ અને ભણેલી ગણેલી પ્રૌઢ સ્ત્રીનું.. પણ અત્યારે ક્યાં કશું એમનાં નિયંત્રણમાં હતું..? બધું અનાયાસ થતું હતું.. આંતરમનમાં જબરદસ્તી દબાવી રાખેલી એ લાગણી આજે બહાર આવી રહી છે.. પણ આમતો એ સારું હતું એમનાં માટે કારણકે એમ કરતાં એ મનનો ઉભરો બહાર ઠાલવી રહ્યાં હતાં.. એ તો બોલ્યેજ જતા હતાં.. એમની સામે એ વિદિશને બેઠેલો જોઈ રહ્યાં હતાં અને બસ એને સંબોધીને જે મનમાં આવતું તે બોલતાં હતાં..
“ વિદિશ, હા..! માનવ તારા પછી મારા જીવનમાં આવ્યો..પણ એ કાયદેસર મારા પતી તરીકે આવ્યો.. મારો એની સાથેનો સંબંધ સમાજમાન્ય સંબંધ છે...” અને એકદમ આવેશમાં આવીને ચિત્કારી ઊઠ્યા.. “ હા...! વિદિશ, માનવ મારો પતિ છે, કાયદેસર પતિ છે...અને મારો એની સાથેનો સંબંધ સમાજમાન્ય સંબંધ છે.. સમાજમાન્ય સંબંધ છે મારો..બોલ વિ..! તારું મારા જીવનમાં શું સ્થાન હતું..હેં..બોલ..! તું નહિ બોલે... હું જ તને કહું છું કે તારું મારા જીવનમાં કોઈ સ્થાન ન હતું.. મારે માનવને પામવો હોય તો મારે તારાથી છૂટકારો મેળવવો પડે..?? પણ કેવી રીતે એ શક્ય હતું..? તું તો મારા શ્વાસનાં એકએક ધબકારમાં વ્યાપેલો હતો..વિદિશ મારી છાતીનાં ધબકારમાંથી પહેલો અવાજ જ વિદિશ આવતો.. પછી શું કરતી હું..? બોલ વિદિશ બોલ શું કરતી હું...તું મારો પીછો જ છોડતો ન હતો વિદિશ....હું કેવી રીતે મુક્ત થતી તારાથી ???"
એક ડૂસકું નીકળી ગયું અને ચોધાર આંસુથી રડી દેવાયું..
બહુવાર સુધી કાંઈ પણ બોલ્યા વગર બેસી રહ્યા.. જેટલા એ વિચારોથી દૂર થવાનો પ્રયત્ન કરતા હતા એટલી પ્રબળતાથી એ સામે આવતા હતા. કશુંજ એમના નિયંત્રણમાં ન હતું.
"વિદિશ ..હા, એટલે જ... એટલે જ...વિદિશ, હું તારાથી દૂર ચાલી ગઈ અને દૂર પણ એવી કે...!!!” આમ બોલતાં બોલતાં તો એમની આંખો મીંચાઈ ગઈ...ઘસઘસાટ ઊંઘી ગયાં... સવારે ખૂબ મોડા ઊઠ્યા.. નિત્યક્રમ પતાવી એકદમ ઝડપથી તૈયાર થઇ કૉલેજ પહોંચી ગયાં અને કામમાં લાગી ગયાં.. વચ્ચે એમનો એક ક્લાસ હતો તે પતાવીને હમણાંજ આવીને ઓફીસમાં બેઠાં..પટાવાળા મનસુખને કડક કોફી બનાવવા કહ્યું.. માથું સહેજ ભારે લાગતું હતું.. ઓફીસના કામમાં વ્યસ્ત હતાં...કોઈ ફાઈલ જોઈ રહ્યા હતાં. બીજા પટાવાળાએ એમના ડેસ્ક પાસે આવીને એક ચિઠ્ઠી ટેબલ પર મૂકી.
“ કોણ છે ભાઈ..? મોકલ જે હોય તેને..” ચિઠ્ઠી વાંચ્યા વગર કહ્યું..અને પાછાં એ તો નીચું જોઇને ફાઈલ વાંચવા માંડ્યા .
ચેમ્બરનું ડોર ખૂલ્યું અને એક અવાજ આવ્યો..” મે આઈ કમ ઇન મૅડમ ..??”
“યેસ પ્લીઝ..” અને એમણે ઉંચું જોયું..ચારે આંખો મળી...
“વી..વિદિ..વિદિશ... તું..તું, ક્યાંથી આમ..? અહીં..? અચાનક..??
વિદિશના ચહેરા પર કોઈ વિશિષ્ઠ ભાવ જોવા ના મળ્યા...કોઈ પણ ઔપચારિકતા વગર એણે કહ્યું: "એક છોકરાને કોઈ છોકરી સાથે ગઈકાલે કેમ્પસમાં બેઠેલો તમે જોયેલો અને એના વાલીને બોલાવવાની તમે સુચના આપ હતી ને ? એ છોકરાનો વાલી હું છું.. આઈ’મ હીઝ ફાધર...! શશી.. મિસીસ શશિકલા ..!!”
ડૉક્ટર મિસીસ શશિકલા બાવીસી હજુ છ મહિના પહેલાં આ કૉલેજમાં ટ્રાન્સ્ફર થઈને આવ્યાં છે.અંગ્રેજી લિટરેચરમાં તેમણે પી.એચ.ડી કર્યું છે.. ધારદાર બુદ્ધિપ્રતિભા, સ્પષ્ટવક્તા અને શિસ્તનાં આગ્રહી, કામ કરવાનો જબ્બર જુસ્સો અને સબોરડીનેટ્સ પાસેથી કામ કરાવવાની તેમની આવડત અને ત્રેવડ બંને ગજબ.. પ્રભાવ એવો કે કૉલેજનાં રાઉન્ડમાં નીકળે એટલે આખું કૅમ્પસ ખાલી થઇ જાય.. અધ્યાપક કે વિદ્યાર્થીઓ કોઈ આડુંઅવળું ફરતું ના દેખાય.. આ હતું એમના વ્યક્તિત્વનું એક પાસું. એમનાં વ્યક્તિત્વનું બીજું પાસું પણ એવું જ મજબૂત... બિલકુલ ઓછું બોલવું, ધીમા અવાજે બોલવું, અવાજની ટોનલ ક્વોલીટી સહેજ હસ્કી પણ બેમિસાલ અને અત્યંત પ્રભાવક, ખુબ શાંત, સૌમ્ય, જાજરમાન અને કેરેષ્મેટિક વ્યક્તિત્વ, મધ્યમસરનો બાંધો..પ્રમાણસરની હાઈટ, ઊજળો વાન અને કોઈની પણ દ્રષ્ટી એમના ચહેરા પરથી હટવાનું નામ ના લે એવા ફીચર્સ. મિસીસ શશિકલાની ડ્રેસસેન્સ પણ કાબીલેદાદ છે.. હમેશા તેઓ ડ્રાય કરેલી સિલ્કની સાડી અથવા કલકત્તી કોટન કે પછી અવરગંડી પ્રકારની સાડી પહેરતાં, ભાગ્યેજ તેઓ સિન્થેટિક કપડાં પહેરતાં અને સાડી-બ્લાઉઝનું પરફેક્ટ કે કૉન્ટ્રાસ્ટ મૅચિંગ હોય..ખુબ ઓછી જૂલરી પહેરતાં. પરફેક્ટલી ટ્રીમ કરેલા બોબ્ડસ્ટાઈલનાં સ્ટેપ્સમાં કપાયેલા અને લાઈટ કર્લ કરેલા વાળ...કપાળમાં એક નાની બિંદી અને સહેજ પિન્કીશ ટોનનાં રીમલેસ ગ્લાસીસ પહેરતાં... હા તેઓ ચોક્કસ તેમના દેખાવ અને વ્યક્તિત્વ બાબતમાં ખુબ સભાન છે.
શહેરનાં પશ્ચિમ કિનારે આવેલી આ કૉલેજ, અંગ્રેજ શાસન વેળા કોઈક અંગ્રેજ અમલદારે શરુ કરાવેલી અને આખા રાજ્યમાં તેની ખુબ પ્રતિષ્ઠા હતી.. શહેરમાં એ વેળા જે બે-ત્રણ કૉલેજો હતી એમાંની આ શ્રેષ્ઠ કૉલેજ હતી.. ખુબ વિશાળ કેમ્પસમાં પથરાયેલી હતી અને તેની બાંધણી પણ અંગ્રેજી કોઠી પ્રકારની હતી..
મિસીસ બાવીસીનું જાજરમાન અને ઠસ્સાદાર વ્યક્તિત્વ અને ભવ્ય એવી આ પ્રાચીન ઢબની બાંધણીવાળી ઇમારત જોઇને કોઈ એવું ચોક્કસ અનુમાન કરેજ કે તેઓ પણ કોઈ રાજઘરાણાની સ્ત્રી હશે....
કૉલેજમાં આજે અગત્યની મીટિંગ હતી એટલે તેઓ મોડા સુધી રોકાયેલા.. મીટિંગ પૂરી થઇ.. ઘણાબધાં નીકળી ગયાં અને થોડાં લોકો રોકાયેલા, જેઓ હવે મૅડમ સાથે નીકળ્યા.. આમાનાં કેટલાક પ્રોફેસરને તેમના માટે આદર હતો તો કેટલાક તેમની અદબ જાળવવા રોકાયેલા તો કેટલાક વળી મૅડમની કૃપાદ્રષ્ટિ પામવાની ખેવનાવાળા પણ હતા. મૅડમ આગળ ચાલતાં હતાં અને બાકીના બધા એમની પાછળ ચાલતા હતા.
છેલ્લા એકાદ બે વર્ષમાં કૉલેજનું વાતાવરણ ઘણું બગડી ગયું હતું.. કૉલેજને તેની આગવી પ્રતિષ્ઠાને અનુરૂપ ચલાવવામાં અગાઉના આચાર્ય નિષ્ફળ ગયા અને તેથીજ મિસીસ બાવીસીને તાત્કાલિક અસરથી રાતોરાત બદલીને અહીં લાવવામાં આવેલાં.. ગવર્ન્મેન્ટ કૉલેજ હોવાથી એમાં ટ્રાન્સ્ફર થાય એ તો સ્વાભાવિક ગણાય અને એ જ રાહે એમની ટ્રાન્સ્ફર થઇ અને તેઓ અહીં આવી ગયાં.. હા... કૉલેજને એનાં મૂળ રેપ્યુટેશનમાં લાવતા એમને છ એક મહિના જેટલો સમય લાગ્યો પરંતુ બધાંજ દૂષણ અને તમામ અસામાજિકોનો સફાયો થઇ ગયો.. હવે આજે કૉલેજની એજ પૂર્વપ્રતિષ્ઠા પાછી આવી ગઈ..
રોજ સાંજે મોડે સુધી તેઓ કૉલેજમાં રોકાતાં અને વળી આમ પણ એમનો પરિવાર અહીં નથી. કૉલેજ તરફથી એમને સુંદર ક્વાર્ટર રહેવા માટે આપવામાં આવ્યું છે.. એમણે એમનાં આગવા અંદાજમાં અને એમનાં ટેસ્ટ અને જરૂરિયાત પ્રમાણે ક્વાર્ટરને સજાવ્યું છે.. રોજ રાત્રે વોકિંગ માટે નીકળે અને બે-ત્રણ માઈલ જેટલું ચાલીને પાછા આવે..મોડીરાત સુધી વાંચતાં હોય અને એમ કરતાં ક્યારે ઉંઘ આવી જાય એની ખબર જ ના રહે..
લગભગ સાંજ પડવા આવી છે...દિવસ આથમી ચૂક્યો છે, મેડમ ઑફિસમાંથી નીકળીને તેમની સરકારી ગાડી તરફ પ્રયાણ કરી રહ્યાં છે.. હમેશા છૂટવાના સમયે ડ્રાયવર ગાડીને પાર્કિંગ લોટમાંથી પોર્ચમાં લાવીને ઉભી કરી દે..અને પછી મૅડમ ઑફિસમાંથી આવીને સીધા ગાડીમાં બેસી જાય. આજે પણ એમ બન્યું.. દૂરથી ડ્રાયવરે મૅડમને આવતાં જોયા એટલે તે દરવાજો ખોલીને ઉભો રહી ગયો..મૅડમ કારમાં બેઠાં અને દરવાજો બંધ કરતાં કરતાં કહ્યું : “ ઓ.કે. જેન્ટલમેન, ગુડનાઇટ એન્ડ ટેક કેર.. વી શેલ મીટ ટુ મોરો ધેન....!!”
“યસ મે’મ..ગુડ નાઇટ” એક સાથે ત્રણ-ચાર જણાનો અવાજ આવ્યો...
કારનો દરવાજો બંધ થયો..અને કાર ધીરે ધીરે ચાલવા માંડી..અને એ સાથે એમણે ડ્રાયવરને કાર રોકવાની સૂચના આપી.. કાર અચાનક રોકાતા તરત એમને મૂકવા આવેલા બે-ત્રણ અધ્યાપક દોડતા કાર પાસે આવી પહોંચ્યા..
મેડમની નજર એમના બિલ્ડીંગથી દૂર પ્લે-ગ્રાઉન્ડ પાસે એક ઝાડ નીચે બેઠેલા યંગ કપલ, તરફ ગઈ અને એટલેજ એમણે ગાડી રોકાવી.
“અરે આટલી મોડી સાંજે આ લોકો કૉલેજ કેમ્પસમાં શું કરે છે..?” ક્યાં છે સિક્યુરિટી ગાર્ડ..? જલદી લઈ આવો એ બંને જણને અહીં..” એટલું બોલતાં બોલતાં તેઓ કારમાંથી બહાર આવી ગયા..એકદમ ધૂઆંપૂઆં થઇ ગયા..અધ્યાપકો પણ વિચારવા લાગ્યા કે મૅડમ આવું કેમ કરે છે..? કૉલેજ કેમ્પસમાં તો આ બધું બનતું જ હોય.. સિક્યુરિટી નો જવાન એ બન્નેને ત્યાં લઈ આવ્યો.. આમતો એ લોકો ખાસ્સા દૂર બેઠા હતા એટલે આવતા થોડી વાર પણ લાગી ..પણ તેમ છતાં ત્યાં સુધી મૅડમ બિલકુલ મૌન ઉભા રહ્યાં હતા અને જાણે કોઈક વિચારોમાં ખોવાઈ ગયાં..
“ મૅડમ આ લોકો આવી ગયા..”
“હં..હા...હા..શું કરો છો અહીં આટલા મોડા ..આટલી સાંજે..?” ગુસ્સામાં એકદમ લાલચોળ થઇ ગયેલાં.
“કઈંજ નહિ અમે તો બેઠા હતા મૅડમ !“
એક પ્રોફેસરને એમણે કશીક સૂચના આપી અને પાછા કારમાં બેસીને રવાના થયાં.. ડ્રાયવરને ઘડીએ ઘડીએ ઝડપથી ચલાવવાની સુચના આપ્યા કરતાં હતાં. અચાનક એમનું વર્તન સાવજ બદલાઈ ગયું. રેસ્ટલેસ થઇ ગયાં એકદમ.. ડ્રાયવર પણ એટલું તો સમજી જ શક્યો કે પેલા બે જણાને જોયાં પછી મૅડમનું વર્તન બદલાઈ ગયું હતું.. અપસેટ થઇ ગયા હતાં એકદમ અને કશાક ઉંડા વિચારોમાં ખોવાઈ ગયા હતાં અને એટલે તો એમને ઘર આવ્યું તો પણ ખબર જ ના રહી..એમના મનનો કબજો કોઈક અતીતની ઘટનાએ જાણે લઈ લીધો હતો...!!
મિસીસ બાવીસી શાંત પ્રકૃતિનાં પ્રૌઢા અને પ્રગલ્ભ વ્યક્તિત્વ... કોણ જાણે કેમ આટલાં બધાં વિવશ થઇ ગયાં..!!
ઘરે જઈને ક્યાંય સુધી બહાર વરંડામાં આરામ ખુરશીમાં બેસી રહ્યાં..અને એમજ ક્યારે આંખ મળી ગઈ એની ખબર ના રહી..અને બસ જાગૃત અવસ્થામાં ચાલતા વિચારો અત્યારે અજાગૃતીમાં પણ એક ગમતીલો અહેસાસ બનીને જાણે ઉમટી આવ્યો.. આંખનાં ખૂણા ક્યારેક ભીનાશ અનુભવતાં, એક અવાજ પોકારતો હતો...બે હાથ પહોળા થઈને જાણે એમનાં તરફ આવી રહ્યાં હતાં..એક ખૂબ અનુભવેલા અહેસાસનું પુનરાવર્તન થતું લાગ્યું.. એજ અનુભૂતિ... હૃદયનાં એજ આવેગ.. રૂવાંડાનું ઉભા થઇ જવું.... એક ખોળામાં એમનું માથું અને કપાળ પરના વાળમાં પરોવાયેલી આંગળીઓનો હલકો સ્પર્શ અને ધીમે ધીમે બે હથેળીઓ વચ્ચે પકડાયેલો ચહેરો અને એનાં પર ચુંબનનો વરસાદ...અને એનાથી થતી ગૂંગળામણથી ચહેરો છોડાવવા થતી મથામણ અને છટપટાહટ અને એ સાથે મોમાંથી નીકળી આવેલી ચીસ...
“ છો..છો..છોડ વિદિશ મને પ્લીઝ...! શું કરે છે આ ? જો..જો..આ મારો આખો ચહેરો..કેવો..? આરામખુરશીમાં છટપટાવા માંડ્યાં મિસીસ શશિકલા બાવીસી..!!!
એ સાથે ઝબકીને જાગી ગયાં..અને એક ક્ષણ એમને ખ્યાલ જ ના આવ્યો કે એ ક્યાં છે..?? ચારેબાજુ નજર ફેરવી લીધી કે કોઈ જોતું તો નથીને...! પણ એટલું સારું હતું કે ત્યાં કોઈ હતું નહીં.
પચાસ-બાવન વર્ષની આ સ્ત્રીમાં જાણે કોઈક નવયૌવનાનો પ્રવેશ થઈ ગયો હતો.. અત્યારેજ જાણે આ ઘટના બની હોય એવું ફિલ કરવાં લાગ્યાં.. તોડીવાર એમજ બેસી રહ્યા અને પછી ધીરેથી ઉભા થયાં, વોશબેઝીન પાસે જઈ અને સામેના મિરરમાં ચહેરો જોયો.. ચાંલ્લો કપાળમાં એની મૂળ જગ્યાએથી સહેજ ખસી ગયો હતો.. એ તો જોકે એમની જ હથેળીમાં એમણે એમનો ચહેરો પકડ્યો ત્યારે એમ થયેલું..!
અરીસામાં પોતાનું પ્રતિબિંબ જોતાં જ ૩૦-૩૨ વર્ષની મુગ્ધ યુવાન શશિકલાનો ચહેરો મિરરમાં દેખાયો અને એના શરીરને વીંટળાયેલા બે હાથ..
“રહેવા દેને વિદિશ તું મને બહુ પજવે છે..પ્લીઝ છોડ મને “
“ શશી.. તારી પાસેથી દૂર જવાનું મન જ નથી થતું....તારા બદનની મહેક મને દૂર જવા જ નથી દેતી..”
અચાનક શશિકલા તંદ્રાવસ્થામાંથી જાગૃતિમાં આવ્યા..!!
“ ઓહ માય ગોડ..! આ શું થાય છે મને હેં..? હું તો કાંઈ નાની કીકલી છું..? કેમ આવું થયું અચાનક..? આટલાં બધાં વર્ષો પછી એ કેમ આમ સામે આવ્યો..? એક નિસાસો નીકળી ગયો અને ઉંડો શ્વાસ લીધો અને સ્વગત બોલવા માંડ્યા..."હા..! એ મારા જીવનનો એક બહુ ગમતો હિસ્સો છે, હતો... હા..હા...હતો..કેમ.??? હા..છે જ વળી!
આજે જે રીતે એ ભૂતકાળનો ભોરિંગ, સમયનો રાફડો ફાડીને બહાર ધસી આવ્યો એનો અર્થ જ એ ને કે, એ હજુ પણ મનમાં એનું અસ્તિત્વ જાળવીને બેઠો છે.. કોઈ પણ કારણ વગર આંતરમનના એ ખંડનાં ચુસ્ત ભીંસાયેલા કમાડનું ઓચિંતું ખૂલી જવું, એની પાછળ કોઈ કારણ હશે..?? એની સાથે થયેલા મેળાપની ઘટના અને એનાથી વિખૂટાં પડી જવાની દુર્ઘટના એ અમારી નીયતીજ ને વળી..? નહીં તો ક્યાં કશુંય અયોગ્ય હતું એ સંબંધમાં.?? જાતજાતનાં વિચારો અને કેટકેટલાં પ્રશ્નો એકસામટા ઉમટી આવ્યા...!!
પણ એ સમજાતું ન હતું કે આટલાં બધાં વર્ષો પછી એવું તે શું થયું કે ભુતકાળે વર્તમાનનો કબજો લઈ લીધો..??? તેઓ કેટલાં બધાં વર્ષોથી કૉલેજમાં અધ્યાપન અને પ્રિન્સિપાલની જવાબદારી નિભાવી રહ્યા છે.. કૉલેજ કેમ્પસમાં છોકરા-છોકરીઓને આમ એકાંતમાં સાથે બેઠેલા અને પોતાની મસ્તીમાં મસ્ત હોય એવાં તો અનેક પ્રસંગો એમણે જોયાં છે અને આજે સાંજે કૉલેજ કેમ્પસમાં બે જણને સાથે બેઠેલાં જોવા મળ્યાં એમાં ક્યાં કશું નવું કે અજુગતું હતું....? તો પછી આજે કેમ એ ઘટના મિસીસ શશિકલાનાં મનોમસ્તિષ્ક પર સવાર થઇ ગઈ..!!
આ બધા પ્રશ્નોમાંથી માંડ માંડ છૂટકારો મળ્યો... બાથરૂમમાં જઈને હોટ વોટરમાં કોલન એડ કરીને શાવર લીધો.. આખો રૂમ કોલનની ખુશ્બુથી ભરાઈ ગયો..અને એમને પણ શરીરમાં સ્ફૂર્તિ આવી..તાજગી મહેસુસ થવા લાગી.જમ્યા અને નિત્યક્રમ મુજબ વાંચવા બેસતા હતા ને જ ફોન ની રીંગ વાગી..
“હેલ્લો..!”
“હેલો શશી..કેમ છે તું ?
“મજામાં..તમે કેમ છો માનવ..?”
“આર યુ શ્યોર... તું મજામાં છે..?કેમ અવાજ ઢીલો છે ? કાંઈ થયું છે ..? તબિયત તો ઠીક છે ને ? કૉલેજમાં કાંઈ પ્રૉબ્લેમ તો નથીને ?”
“ના માનવ એવું કશું નથી.. તમે સવાલો બહુ જ પૂછો છો..તમે ચિંતા નહિ કરો.....માનવ, પ્લીઝ ..ડોન્ટ વરી..”
“ઓ.કે... ધેટ્સ વેરી ગૂડ..શશી સાંભળ...! જો હું કાલે સાંજે ત્યાં આવુ છું, મારે થોડું કામ છે એટલે એકાદ દિવસ રોકાઈને પાછો આવી જઈશ ....”
“છોકરાઓ...?”
“એ લોકો અહિં રહેશે...જો સિદ્ધાંતને આવવું હશે તો લઈ આવીશ.. હું પૂછી જોઇશ”
‘સારું થયું તમે આવો છો, આમ પણ આઈ નીડ યુ હિયર ધીસ ટાઈમ...” બોલતા તો આમ બોલાઈ ગયું પણ એ શબ્દોનો ખટકો તો જરૂર લાગ્યો..
અહીં ટ્રાન્સ્ફર થઇ એટલે એમને એકલાં રહેવું પડતું હતું...એમનો પરિવાર અમદાવાદમાં સેટલ્ડ છે...એમના હસબન્ડ ઇન્ડસ્ટ્રીયાલીસ્ટ છે.. નાનો દીકરો સિધ્ધાંત તેમની સાથે બિઝનેસમાં છે.. મોટી દીકરી સ્વર્ણિમ મેડીસીનમાં પોસ્ટ ગ્રેડ્યુએશન કરે છે અને હોસ્ટેલમાં રહે છે..આમ આખો પરિવાર વેરણછેરણ હતો..
ક્યાંય સુધી ફોન પાસે બેસી રહ્યાં, આજે કશું સુજતું નથી...સૂનમૂન બેઠાં હતાં અને બસ વિચારોની ઘટમાળ ચાલ્યા કરી..બહુવારે એમાંથી બહાર આવ્યાં અને રૂમમાં આંટો મારીને પાછા આવીને બેડ પર બેસી ગયાં..અને વિચારવા લાગ્યા કે આજે શું થઇ ગયું છે મને...? વિદીશ સાથેનો સંબંધ અનાયાસ કેમ માનસપટ પર તરી આવ્યો અને આટલા વર્ષે તાજો થયો....?? આજે જે ઘટનાઓ મનમાં ઉપસી આવી એ બધીજ ઘટનાઓ જાણે હમણાં બની હોય એમ લાગતું હતું.. વિચારોમાં ને વિચારોમાં ક્યારે આંખ લાગી ગઈ તેની ખબર ના રહી. મોડી રાત્રે જ્યારે ઝબકીને જાગ્યાં ત્યારે રૂમની લાઈટ ચાલુ હતી.. ઊઠ્યા,બાથરૂમ જઈ આવ્યાં અને પાણી પીને પાછા આડા પડ્યા...જોકે ઊંઘ ઉડી ગઈ..જાગતાં પડી રહ્યાં ક્યાંય સુધી. વિદિશ, આજે નજર સામેથી હટતો જ નથી.. અનાયાસ એમનાં મોંએથી જોરથી વિદિશના નામની ચીસ પડી ગઈ અને સ્વગત બોલવા માંડ્યાં
“વિદિશ મેં તને અન્યાય કર્યો છે.. હું કબુલ કરું છું કે મેં તારા કોઈ પણ દોષ વગર તને દુઃખી કર્યો છે.. તું તો ..તું..તો મને બહુ પ્રેમ કરતો હતો..પણ શું કરતી હું વિદિશ ? હું બેવડું જીવતી હતી..ના તો હું તને છોડી શકતી હતી કે ના તો હું માનવને પામી શકતી હતી.. એ સાચું હતું કે તું મારા જીવનમાં પહેલો આવ્યો હતો અને આપણે બેસુમાર પ્રેમ કરતા હતાં એકબીજાને અને આપણી વચ્ચેનો સંબંધ....” આટલું બોલતાં તો એમનાં ગળે ડૂમો આવી ગયો..ક્યાંય સુધી બોલી ના શક્યાં.. પાછો એક ઊંડો શ્વાસ લઈને ધીમેધીમે બોલવા માંડ્યાં..” હા...વિ..! ” ક્યારેક શશિકલા એને ફક્ત વિ કહીને જ બોલાવતાં..આજે અનાયાસ એ સંબોધન પણ થઇ આવ્યું.. “ વિ, આપણા સંબંધને કોઈ સામાજિક માન્યતા ન હતી..પણ આપણેતો ક્યાં એવી કોઈ માન્યતાની જરૂર પણ હતી..હેં..??”
આટલી રાત્રે એકલાંએકલાં બોલવું અને આમથી તેમ રૂમમાં આંટા મારવા... સાવ બાલીશ વર્તન લાગતું હતું....આ એક મેચ્યોર્ડ અને ભણેલી ગણેલી પ્રૌઢ સ્ત્રીનું.. પણ અત્યારે ક્યાં કશું એમનાં નિયંત્રણમાં હતું..? બધું અનાયાસ થતું હતું.. આંતરમનમાં જબરદસ્તી દબાવી રાખેલી એ લાગણી આજે બહાર આવી રહી છે.. પણ આમતો એ સારું હતું એમનાં માટે કારણકે એમ કરતાં એ મનનો ઉભરો બહાર ઠાલવી રહ્યાં હતાં.. એ તો બોલ્યેજ જતા હતાં.. એમની સામે એ વિદિશને બેઠેલો જોઈ રહ્યાં હતાં અને બસ એને સંબોધીને જે મનમાં આવતું તે બોલતાં હતાં..
“ વિદિશ, હા..! માનવ તારા પછી મારા જીવનમાં આવ્યો..પણ એ કાયદેસર મારા પતી તરીકે આવ્યો.. મારો એની સાથેનો સંબંધ સમાજમાન્ય સંબંધ છે...” અને એકદમ આવેશમાં આવીને ચિત્કારી ઊઠ્યા.. “ હા...! વિદિશ, માનવ મારો પતિ છે, કાયદેસર પતિ છે...અને મારો એની સાથેનો સંબંધ સમાજમાન્ય સંબંધ છે.. સમાજમાન્ય સંબંધ છે મારો..બોલ વિ..! તારું મારા જીવનમાં શું સ્થાન હતું..હેં..બોલ..! તું નહિ બોલે... હું જ તને કહું છું કે તારું મારા જીવનમાં કોઈ સ્થાન ન હતું.. મારે માનવને પામવો હોય તો મારે તારાથી છૂટકારો મેળવવો પડે..?? પણ કેવી રીતે એ શક્ય હતું..? તું તો મારા શ્વાસનાં એકએક ધબકારમાં વ્યાપેલો હતો..વિદિશ મારી છાતીનાં ધબકારમાંથી પહેલો અવાજ જ વિદિશ આવતો.. પછી શું કરતી હું..? બોલ વિદિશ બોલ શું કરતી હું...તું મારો પીછો જ છોડતો ન હતો વિદિશ....હું કેવી રીતે મુક્ત થતી તારાથી ???"
એક ડૂસકું નીકળી ગયું અને ચોધાર આંસુથી રડી દેવાયું..
બહુવાર સુધી કાંઈ પણ બોલ્યા વગર બેસી રહ્યા.. જેટલા એ વિચારોથી દૂર થવાનો પ્રયત્ન કરતા હતા એટલી પ્રબળતાથી એ સામે આવતા હતા. કશુંજ એમના નિયંત્રણમાં ન હતું.
"વિદિશ ..હા, એટલે જ... એટલે જ...વિદિશ, હું તારાથી દૂર ચાલી ગઈ અને દૂર પણ એવી કે...!!!” આમ બોલતાં બોલતાં તો એમની આંખો મીંચાઈ ગઈ...ઘસઘસાટ ઊંઘી ગયાં... સવારે ખૂબ મોડા ઊઠ્યા.. નિત્યક્રમ પતાવી એકદમ ઝડપથી તૈયાર થઇ કૉલેજ પહોંચી ગયાં અને કામમાં લાગી ગયાં.. વચ્ચે એમનો એક ક્લાસ હતો તે પતાવીને હમણાંજ આવીને ઓફીસમાં બેઠાં..પટાવાળા મનસુખને કડક કોફી બનાવવા કહ્યું.. માથું સહેજ ભારે લાગતું હતું.. ઓફીસના કામમાં વ્યસ્ત હતાં...કોઈ ફાઈલ જોઈ રહ્યા હતાં. બીજા પટાવાળાએ એમના ડેસ્ક પાસે આવીને એક ચિઠ્ઠી ટેબલ પર મૂકી.
“ કોણ છે ભાઈ..? મોકલ જે હોય તેને..” ચિઠ્ઠી વાંચ્યા વગર કહ્યું..અને પાછાં એ તો નીચું જોઇને ફાઈલ વાંચવા માંડ્યા .
ચેમ્બરનું ડોર ખૂલ્યું અને એક અવાજ આવ્યો..” મે આઈ કમ ઇન મૅડમ ..??”
“યેસ પ્લીઝ..” અને એમણે ઉંચું જોયું..ચારે આંખો મળી...
“વી..વિદિ..વિદિશ... તું..તું, ક્યાંથી આમ..? અહીં..? અચાનક..??
વિદિશના ચહેરા પર કોઈ વિશિષ્ઠ ભાવ જોવા ના મળ્યા...કોઈ પણ ઔપચારિકતા વગર એણે કહ્યું: "એક છોકરાને કોઈ છોકરી સાથે ગઈકાલે કેમ્પસમાં બેઠેલો તમે જોયેલો અને એના વાલીને બોલાવવાની તમે સુચના આપ હતી ને ? એ છોકરાનો વાલી હું છું.. આઈ’મ હીઝ ફાધર...! શશી.. મિસીસ શશિકલા ..!!”
No comments:
Post a Comment